Het einde van de transmongolie express -deel 5

Na ongeveer twee maanden doorgebracht te hebben in Rusland en Mongolië vervolgen we nu de reis richting China. Erg leuk om al jullie reacties te lezen en zelfs fans uit Canada te hebben! We zijn ons ervan bewust dat opa Brontsema nog even aan de bak moet maar vinden dat iemand met 6 week vakantie toch wel hard richting een gepensioneerde gaat. Nou we denken dat we nu maar moeten beginnen met ons verhaal, pak gerust een kop koffie, gevulde koek en zoek de leesbrillen (Opa's, oma's en inmiddels mijn ouders ook wel gok ik). Het is een redelijk lang verhaal geworden maarja wat moeten we anders doen gedurende al die reisuren zonder wifi, dus vergeef ons het en 'blame the wifi'. Mocht het nu echt te langdradig worden trek dan even aan de bel, dan zullen we jullie van de mail lijst schrappen. Of we doen daadwerkelijk iets met de tips, echter zijn we nogal hardleers en stijfkoppig... Hierbij presenteren we u het boekwerk over het einde van de transmongolie route en begin van onze China trip!

Zoals Mongolië ons met een glimlach heeft verwelkomt, zo verlaten wij het land met een enorme glimlach. Maar na onze enerverende reis door Mongolië is het tijd voor nieuwe avonturen in China. Omdat ons verblijf in Mongolië langer heeft geduurd dan verwacht hebben we nog maar twee dagen over tot ons entree voor Chinese visum verloopt. Echter willen we een dag speling hanteren en moeten daardoor de dag nadat we terug zijn van de tour om 6 uur in de ochtend alweer vertrekken. De dag speling hanteren we omdat Albina gaat switchen van haar Russische naar haar Nederlandse paspoort en hopen hier geen problemen mee te krijgen.

In de ochtend worden we vroeg opgepikt door de taxi, vervolgens brengt een snelle rit, door de nu nog stille stad, ons bij het station. De taxi-chauffeur probeert ons nog even af te zetten (vraagt het dubbele!), maar dan hebben we geen zin in en betalen het bedrag waarvan wij geloven dat het redelijk is. Onze bus is verbazingwekkend leeg en we maken ons redelijk zorgen of het allemaal goed komt. Toch vertrekken we optijd en controleren via een offline gps map of we de goede richting ingaan. Dit blijkt allemaal te kloppen. Toch vreemd met vier passagiers en twee chauffeurs in een verder lege touringcar voor de komende 8 uur. De busreis gaat voornamelijk door uitgestrekte en een relatief vlak gedeelte van Mongolië. Onderweg jagen we nog wat koeien van de weg en zien kuddes dieren her en der. Bij de grens moeten we met al onze bagage de bus verlaten en een stempeltje uit Mongolië verzamelen. Daarna de bus weer in voor een ritje door stukje niemandsland. Vervolgens moeten we de grens over in China, toch worden we een beetje zenuwachtig door alle strenge blikken van de in uniform geklede mannen. Nadat mijn paspoort gecheckt wordt en mee genomen wordt voor een extra check maken we ons toch een beetje zorgen. Toch blijkt alles goed te zijn en gaan wederom met al onze spullen over de grens. De moeite die we in Nederland hebben gedaan voor het visum, (lees een volledige route plus het boeken van hotels en een verklaring van het ingaan en verlaten van het land), komen hier niet meer aan bod.

In de namiddag komen we aan in Erlian, wat toch een redelijke stad blijkt te zijn (Later zal blijken dat voor Chinese begrippen dit bijna een dorp is). Ons enige doel is om zo snel mogelijk naar Beijing te komen en al snel hebben we een Chinees in onze kraag die van alles wil regelen. We vinden dit vaak lastig omdat we een duidelijk buitenlands uiterlijk hebben en iedereen geldtekens ziet. Toch is dit soms ook onterecht en zijn er gewoon mensen die je willen helpen. Gedurende de reis zullen wij hier nog veel meer mee in aanraking komen en zullen hier voorzichtig in moeten zijn. Toch is het ook een soort ondernemerschap waarmee ze proberen overal wat geld mee te verdienen, waardoor je het ook niet echt kan afkeuren. Zolang wij niet afgezet worden vinden we het prima. Maar toch vernemen wij uit meerdere bronnen dat het er vanavond niet meer inzit om richting Beijing gegaan. Een zeer goedkoop en net hotel heeft plaatst voor ons en de volgende ochtend boeken we de nachtbus richting Beijing.

De busrit is een ervaring opzich en wat ons betreft niet voor herhaling vatbaar. De bedden zijn smerig en klein van formaat (zelfs voor Albina). Daarnaast zit de buschauffeur te roken en schreeuwt zijn assistent de hele tijd alsof hij een generaal in het leger is. In de nacht stoppen we meerdere malen; waaronder een stop op een vreemde parkeerplaats overvol met vrachtwagens en bussen. Uren staan we hier stil en de deuren gaan constant open en dicht. Totaal gebroken en zonder geboekt hostel enteren we de metropool in zijn opstartfase om 7 uur in de ochtend. Via de metro bereiken we een hostel aangeraden door Matthias & Suus, welke gelukkig plek heeft en zich midden in hutong bevindt. Een hutong is een traditionele wijk bestaande uit vele kleine steegjes, verborgen plekjes en kleine huisjes. Tegenwoordig worden de meeste wijken omringt door een gematigde skyline om de alsmaar groeiende bevolking te huisvesten. Daarnaast worden in de buitenwijken betonconstructies in hoog tempo uit de grond gestampt. Na onze horror nacht duiken we snel het bed nog even in om daarna een eerste indruk van Beijing op te doen.

Met het bereiken van Beijing komt er een einde aan onze transmongolie route. Alhoewel dit normaal geheel met de trein afgelegd word hebben wij deels genoodzaakt en deels budget gewijs de route vanaf Oelan Oede (einde Rusland) met de bus afgelegd. In totaal hebben we de route vanaf Moskou tot aan Beijing 7858 kilometer gevolgd. Tel daar onze uitstapjes, wandelingen en fietstocht er bij op en we komen op een totaal van zo'n grofweg 11.400 afgelegde kilometers.

Met zijn 20 miljoen inwoners hadden we natuurlijk kunnen verwachten dat de stad immens was, maar na de uitgestrekte landschappen en rust van Mongolië is het toch wel even wennen. Een wandeling door hutong en over de nachtmarkt geeft ons gelijk het gevoel dat we weer aan het begin staan van een nieuw avontuur en onbekende cultuur. Op de markt worden allerlei vreemde insecten verkocht, waaronder half levende schorpioentjes en veel ander apart voedsel. Wij houden het bij een loempia om niet gelijk onze maag van slag te brengen. Voor het eerst deze reis voelen we ons even benauwd door de hoeveelheid mensen op de kleine markt en hebben de uitgang dan ook snel weer gevonden. De straten in Beijing worden goed schoongehouden door een enorme hoeveelheid werkers gekleed in een oranje gewaad en gewapend met een grote bakfiets. Dit geeft toch een redelijk schoon gevoel en we denken dat mede door de ingezette herfst en daarbijbehorende temperatuur de geuren op straat ook gematigd zijn. Toch moeten we wel even wennen aan de hoeveelheid geproduceerde spuug bij een gemiddelde Chinees en de hoeveelheid lawaai daarbij benodigd is om de klodder de mond te doen verlaten. Na een goede Chinese maaltijd en een handwas duiken we redelijk uitgeput ons bedje in, ohja, we delen de kamer met 6 anderen en eentje snurkt nogal! Wij kiezen deze nacht voor de dorm (gedeelde kamer) omdat dit hostel volgeboekt was en wij toch graag in deze wijk wilden verblijven.

De volgende dag maken we een mooie wandeling door een grote maar iets commerciële hutong, bezoeken tempels, een meer en beklimmen de grote bel en drum toren. Het is echter een koude en nevelachtige dag wat ons plezier enigszins drukt. Het uitzicht vanaf de torens is niet indrukwekkend door de grauwe en smog achtige luchten. We vervolgen de wandeling langs de muren van de verboden stad en worden aangesproken door een aardige Chinese vrouw. Albina kletst een tijdje met haar en ze vraagt of we zin hebben samen een kopje thee te drinken. Omdat we koud zijn en moeilijk een keuze kunnen maken in de veelvoud aan opties besluiten we op het offer in te gaan. In een klein, leuk en prijzig tentje kletsen we over waar ze vandaan komt en ze vertelt ons het een en ander over China.

Oke tot zover, nu de andere kant van het verhaal.

Twee naïeve toeristen lopen op een random kruising tegen een iets te aardige vrouw aan. Ze doet voor alsof ze niet uit Beijing komt en wil wel een kopje thee met ons drinken. Ze heeft wel een tentje gezien waar ze nog nooit eerder is geweest maar weet de route en menukaart te goed aan ons voor te leggen. We zeggen nog dat de prijzen ons aan de hoge kant zijn, alleen ze weerlegt dat door te zeggen dat het onbeperkt bijgevuld zal worden. Echter vertrouwen we het niet maar we besluiten een pot thee te bestellen. Op het moment dat ik nog twee toeristen met twee Chinese vrouwen zie binnenkomen weten we het zeker, we zijn erin getrapt en betalen nu de jackpot. Het besef landt en onze vriendelijke local beseft dit, de thee is niet onbeperkt meer en redelijk snel daarna zal er betaald worden. De vrouw werkt dus gewoon voor het thee huisje en lokt mensen via deze manier naar binnen. Helaas hadden we het lef niet haar te confronteren of waren nog te naïef aan tafel. Wanneer we het natijd evalueren voelen we ons oerdom, maar de schade bleef beperkt tot een tientje en we waren immers opgewarmd. Een goedkope les om te ondervinden dat mensen op alle mogelijke manieren geld willen verdienen en daarbij mensen erin luizen met leugens. Zullen deze mensen zich aan het einde van de dag goed voelen? Is het gewoon nodig om te overleven in de business van Beijing? Ons vertrouwen in mensen loopt iniedergeval een klein deukje op maar hopelijk verdwijnt niet alle naïviteit. Want er zijn ook mensen die het daadwerkelijk menen en die ons dichter bij het lokale leven brengen. Dus we besluiten onze voelsprieten iets aan te scherpen maar wel open te blijven staan voor onverwachte dingen. Natijd lezen we een waarschuwing in het hostel die aangeeft dat dit soort praktijken plaatsvinden, helaas voor ons te laat.

We dineren in de avond met het stel van de tour in Mongolië. Een hotpot staat op het menu, wat voor ons weer een nieuwe ervaring is. Wij krijgen een grote ijzeren pot gevuld met water, een kant zeer pittig en de andere kant een soort bouillon. Hier koken we dan het vlees en vele groenten in. Nadat we paar rauwe champignons en noedels naar binnen hebben gewerkt, vragen we toch de ober op uitleg. Je dient de ingrediënten niet alleen te dippen en vast te houden in de hotpot (wat wij eerder zagen bij rauw vlees) maar ze moeten er soms wel 5 minuten in liggen om gaat te worden (vooral aardappel). Soort fondue maar dan anders, wel gezellig om te dineren en te kletsen. Een zeer leuk om te doen met een groepje.

De volgende dag gaan we voor een stukje historie en bezoeken de verboden stad. Nadat de lange rij voor de beveiliging is overwonnen, mogen we richting het enorme complex! Al snel wordt duidelijk dat we niet alleen zijn vandaag en worden vergezeld door vele chinezen. Wij krijgen met onze studentenkaart een ticket voor 3 euro p.p, heeft dat studeren toch nog ergens nut voor gehad. Het complex is gelimiteerd tot 80.000 bezoekers per dag en dat is dan ook wel echt het maximum. Je krijgt de impressie dat massa vooropstaat in China maar wat wil je ook met zoveel mensen. Albina wordt opeens omarmt door een Chinese vrouw die ongevraagd met haar op de foto gaat. Dit gebeurt meer en we zijn nog steeds niet achter de echte reden van deze foto's met volstrekte vreemden. Dat chinezen het vastleggen van momenten belangrijk vinden wordt des te meer duidelijk tijdens ons bezoek. Hieronder is dit fenomeen kort omschreven:

We zullen het gevecht aangaan en de mooiste hoek om het zelfbeeld vast te leggen vinden. Ten koste van anderen vinden we onze weg om het moment vast te leggen en daarbij te vereeuwigen. Wat de drijfveer achter deze ongezonde drang is, zal ons een zorg zijn, zonder deze drang zouden wij namelijk niet bestaan. Wij dienen jonge en oude generaties! Ondersteunen ze om het beste resultaat te behalen en thuis trots te kunnen zijn. De omgeving hebben ze gemist en wat rest is deze momentopname die is bereikt ten koste van anderen. Het zelfbelang is hier belangrijker dan het collectief en het bereiken van resultaat staat voorop. Zou het toch de overlevingsdrang zijn welke is geboren uit overbevolking? Gelukkig rijsen wij erboven uit en worden zonder verdere beschadiging opgeborgen.

Met een zorgelijke doch rijke toekomst word u gegroet door de selfiestick!

De verboden stad is zoals eerder vermeld enorm, maar ook mooi. Vele keizers hebben vanuit hier geregeerd en enorme toespraken gehouden voor het volk. Voor China heeft de 'stad' dan ook een grote historische waarde. In het noorden van het complex zijn mooie tuinen te vinden en we bezoeken de vele paleizen en wandelen daarbij door de vele indrukwekkende toegangspoorten.

Toch hebben we het na een tijd wel gezien en zijn toe aan een snack. Een snack is Azie is dus niet een kroket voor degene die dat verwachten. We kopen een gepofte zoete aardappel en een maïskolf. Na een aantal uren te hebben rondgedwaald vervolgen we onze trip naar het aangrenzend park (Jing Shan), waar je voor 30 cent toegang hebt. Bovenop de heuvel in het park staat een tempel en heb je uitzicht over de verboden stad. We treffen het met het weer: het is droog en smog lijkt vandaag afgenomen te zijn. Dit levert een mooi uitzicht op. Om de dag vol sightseeing af te sluiten bezoeken we het enorme tiananmen plein waar ook het mausoleum van Mao zich bevindt. Hier heeft hij als voorzitter van de Communistische partij, vanaf het balkon van de tiananmen (poort van de hemelse vrede) de oprichting van de Volksrepubliek China bekendgemaakt. De komende tientallen jaren zal een bewogen periode blijken. Tot zover onze overgenomen geschiedenisles welke u geheel vrijblijvend geleverd is door Nick en Albina. Een andere kijk op het plein onthult vele chinezen die wederom foto's maken en zoals alles in China is het een groot plein. Groot.... Ja wij vinden van wel... Het biedt ruimte aan een miljoen mensen. Dus groot in China is echt immens!

Wat ook immens is, zijn Albina haar verwachtingen voor haar verjaardag die morgen zal plaatsvinden. Vierentwintig zal ze alweer worden en ik verwacht nu toch wel een beetje volwassenheid. Echter is de keuze enigszins beperkt in Beijing om een verjaardag te vieren... Nou niet dus.. Iets met door de bomen het bos niet meer zien... Ik besluit Albina twee voorstellen voor te leggen morgen bij het ontbijt en dan kan ze als volwassen dame haar eigen keuze gaan maken voor de dag indeling. Hierna zal Albina 'kort' mededelen hoe deze dag verlopen is. Zoals Frank Molema het altijd mooi kan omschrijven, worden verjaardagen bij ons redelijk uitgebreid gevierd. Dus mocht het je nu geen moer interesseren wat wij op Albina haar verjaardag hebben gedaan, wat ik overigens volkomen begrijp, sla de komende alinea dan even over. Is het verhaal toch al aan de lange kant... Skip dan naar de foto's, goed voor een minuut 'vermaak' in de koffie pauze.

Hoi! Ik (Albina) zal nu kort (echt kort) mijn verjaardag beschrijven vanaf mijn perspectief. In de ochtend werd ik wakker gemaakt met een heerlijk ontbijtje, combinatie van fruit en chocolade! Na een rustige ochtend heb ik besloten (zie hierboven, ik had twee keuzes) om te gaan winkelen (haha). Die middag hebben we eerst geluncht en contact gehad met familie via Skype en whatsapp. Dit gaf toch een raar gevoel aan, aangezien ik met verjaardag omringd word door familie en vrienden. Na de lunch gingen we naar de 'pearl market'. In eerste instantie wilde ik een leuk blousje kopen met lange mouwen. Het weer verplicht ons nog steeds om lange mouwen aan te doen en langzamerhand ben ik zat van mijn drie keuzes die ik non stop draag. Echter blijkt de markt niet gericht zijn op kleding, maar staat in het teken van parels! Van Nick mocht ok een set uitzoeken. Na een uur zoeken, combineren, passen en onderhandelen zijn we de markt uitgelopen met een prachtige zilveren set met witte parels. Een set bestaat uit twee paar oorbellen, ketting, armband en ring. Nick vond dat nog niet voldoende en heeft nog een zilveren bling bling horloge voor me gekocht. S avonds hebben we gedineerd bij de Mexicaan met Niels en Maarten (jongens die we op olkhon eiland ontmoet hebben). Mijn liefde voor Mexicaans eten (vooral nacho's en taco's) is enorm. Na een volle maaltijd en paar corona's gingen we op stap in een typisch Chinees tentje. Tot diep in de nacht hebben we onze Nederlandse & Russische dansmoves geshowed. Al met al een geslaagde, gezellige en een geweldige verjaardag. (Einde van AlbIna haar bijdrage).

De dag na de uitbundig gevierde verjaardag hebben we de extra uurtjes slaap hard nodig in de ochtend. Hierna bezoeken we het paleis van de hemelse vrede wat echt hele mooie en ruim opgezette tuinen bezit. We dwalen heerlijk door te tuinen en bezoeken ook de paleizen. Dit gehele park is rustiger en je ziet ook veel locals die hier sporten, spelletjes spelen of aan het dansen zijn. Met de muziek en de ouderen beginnen we toch een beetje authenticiteit te voelen in China. Geheel maar misschien ook niet geheel toevallig ontmoeten we het Franse stel in de tuin. Eten samen een hapje en spreken voor in de avond af met de hele Mongolië clan om te proosten op Albina haar verjaardag. Ondertussen bezoeken we nog een meer welke in de avond mooi verlicht is en brengt onze Tom Tom onze door de donkere, griezelige straten van de hutong. Toch hebben we ondanks alles nog niet onveilig gevoeld in China.

In de avond besluiten we om morgen samen met de Fransen richting de Chinese muur te reizen met de locale bus en daar twee nachten te verblijven. In de ochtend vroeg bezoek ik nog het zomerpaleis wat 15 kilometer buiten de stad ligt, maar zeker de moeite waard is. Het kost me in totaal een uur aan reistijd, wandelen en metro. Het authentieke China (zoals dat in mijn hoofd leeft) is ook hier weer zichtbaar. Veel sportende ouderen en kaartende opa's en oma's. Via de hoofdingang bezoek ik de tempel en volg daarna luid gezang. Dit blijkt een goed plan, onder mooie uizichten van het meer kom ik steeds dichter bij de geluidsbron. Hier blijkt een klein orkest te spelen onder een kleine tempel, met een soort van omringend koor en dansende mensen. Een Chinese vrouw maakt mij duidelijk dat dit een dagelijks ritueel is. Dit maakt mijn dag en de trip naar het paleis meer dan waard. Met een grote tele lens word ik gefotografeerd door een oudere man. Trots laat die me de close up foto zien waarbij ik me afvraag wat hij er in godsnaam mee
moet. Misschien model voor de echte Armani brand... Maar gezien mijn nogal norse, gerimpelde en langharige kop lijkt me dit ook onwerkelijk! Misschien als tegeltje in het toilet, wijselijk spreuk eronder en ontspannen maar... Het zijn enigszins speculaties echter is mijn communicatie in Chinees te belabberd om te vragen wat die er mee moet. Trouwens mijn Chinees is zo belabberd dat ik er met moeite' ni hao' uit pers wanneer de mensen ons aan staren. Eenmaal aangekomen bij het meer blijken de touringcars ook hun weg te hebben gevonden en grote groepen volgen de roze en rode vlaggetjes omhoog gehouden bij de gids.

Snel vertrek ik terug naar Albina om aan ons busrit naar de Chinese muur te beginnen. Albina heeft lekker ontbeten en de ochtend genomen om een en ander uit te zoeken over de chinese muur; het is best lastig om met openbaar vervoer meer dan 100 km af te leggen. Om half drie zitten we met z'n allen (met cecile en colin) in de bus. Bus 980 zal ons binnen anderhalf uur brengen naar Miyun, waar we onze reis moeten vervolgen met bus nr 25. Klinkt best simpel toch? Nou, in een onbekende stad hebben we ongeveer een uur gewacht op lijn 25, niet wetend of die bus ging en uberhaupt hoe laat.
Het is maar 120 kilometer maar met lokale bussen duurt dit uren. Daarnaast werden we meerdere malen aangestaard. Zie je het al voor je een groepje Chinezen met backpacks die in een volle bus van Groningen naar Delfzijl stappen.. Naja zo werden wij ongeveer aangekeken.
Uiteindelijk kwam de bus en zijn we in het pikdonker (6 uur in de avond ) gedropt in gubeikou. Onze Franse vrienden hebben een dorm geboekt (gedeelde slaapkamer en badkamer) voor 50 euro per nacht, die aanbevolen werd door Lonely Planet. Omdat wij een lange tijd willen reizen was dit hostel natuurlijk veel te duur voor ons, dus gingen we in het donker op zoek naar een slaapplek.
Lopend langs het riviertje zagen we een schattig vrouwtje naar ons wuiven. Toen ik naar binnen liep zag ik dat dit een guesthouse was, waar deze vrouw en haar man woonden. Ze liet ons een nette tweepersoonkamer zien met een schone prive badkamer. Ik was verkocht: alles was supernetjes en nieuw. Aangezien de vrouw alleen chinees sprak was het een uitdaging om met elkaar te communiceren. Met behulp van handen, pen en papier, en een slechte vertaalprogramma kwamen we erachter dat het maar 20 euro per nacht was. Yes! Slaapplek Was gevonden, nu nog avondeten regelen. Gelukkig had dit guesthouse een menukaart in gebrekkig Engels ( er stond zelfs een chick op het menu (ipv chicken)). Uur later genoten wij van vers bereidde, heerlijke gerechten.

De volgende ochtend hebben we heerlijk ontbeten met pannenkoeken en gebakken ei&tomaat. Om 9 uur kwamen Cecile en Coling hun spullen droppen (zij vonden ons hostel ook beter in prijs/kwaliteit verhouding). De taxi bracht ons bij de muur en de klim kon beginnen!
De eerste paar kilometers waren heel zwaar. Een paar uur traplopen op zich is zwaar, laat staan als de treden oneven groot zijn en de zon erbij schijnt. De gehele dag hebben we ongeveer 8 uur gehiked en in totaal meer dan 20 km afgelegd. Het was zeker een uitdaging en tegelijkertijd een geweldige ervaring! Waar de meeste toeristen naar een dichtstbijzijnde plek gaan en massa foto's maken van de muur, hebben wij rustig kunnen wandelen zonder andere mensen om ons heen. Groep was gezellig, het weer was prachtig en de muur was fenomenaal; al met al een zeer geslaagde trip.

Na een meer dan voldane wandeling gisteren, besluit Albina om deze ochtend het kussen nog wat liefde te geven. Ik ga samen met het Franse stel voor een tweede hike, die ongeveer 5 uur in beslag zal nemen maar zwaarder is dan die van gisteren. Echter lijkt het weerbericht niet goed en ook de Franse dame haakt af, overwint het sterker geslacht toch weer...

De wandeling is zeer steil en de muur is in slechte staat. Helaas zijn de luchten grauw wat ons uitzicht grotendeels wegneemt. Als we eenmaal boven zijn merken beseffen we op wat voor hoogte we zitten. De fransoos heeft een aantal momenten van hoogte vrees maar zet zich er goed overheen. Echter begint het dan te regenen en de twee uur durende terugtocht is dan toch een stuk minder leuk. We vullen de tijd met gesprekken over vrienden van thuis en zijn sneller, natter en kouder dan verwacht terug in ons guesthouse. Wat rest is een snelle douche, goede maaltijd en een kleine spurt richting de hoofdweg om de bus te halen richting Miyan en daarna Beijing. Voor zo'n 4 euro pp leggen we deze 120 km af.

In Beijing willen we de avond afsluiten met Peking duck en gaan dan ook naar een speciaal restaurant. Helaas en tot verdriet van Albina serveren ze het niet meer vandaag en eindigen in een teleurstellend slecht hotpot restaurant met het Franse stel. Ook ontmoeten we per toeval het andere stel van de Mongolië trip. Hoe kan het he? In zo'n enorme stad dat je ze dan ziet zitten in een klein koffie tentje. Samen hebben we de avond afgesloten.

Morgen 28 oktober vertrekken we met de sneltrein richting het kleinere stadje Pingyao.