Rondje door het immense China

We laten de massa van Beijing achter ons en vervolgen de reis naar het kleine maar authentieke stadje genaamd Pingyao. In vier uur leggen we op relaxte manier met de sneltrein de benodigde afstand af. Gedurende een gemoedelijke wandeling verkennen we de stad. Omringd door de oude stadsmuur en vele kleine steegjes voelt de stad minder immens dan de grote metropool, echter zijn de vele cafés en winkels helaas volledig gefocust op toerisme. In de kleine steegjes worden vele lekkernijen aangeboden waar we ons tegoed aan doen.

Vanuit de stad maken we de volgende dag een uitstapje naar de Mianshan bergen. De bergen, waarin verschillende tempels gebouwd zijn, zijn gigantisch en indrukwekkend. Het gebied is zelfs zo groot dat we in het begin een beetje verdwaald zijn! In tegenstelling tot eerdere parken is het hier bijna verlaten, wat heerlijk aanvoelt maar toch ook iets vreemd. Gedurende het bezoek bewandelen we het 'pad door de wolken', wat een pad op gigantische hoogte langs de rotsen is en een prachtig uitzicht biedt over de vallei. Om bij deze berg te komen moesten we eerst met de lokale trein. Nadat we onze tickets gekocht hebben laten we ons door de vele medewerkers naar de juiste plek loodsen. Echter blijkt dat we niet in dezelfde wagon zitten en we dus innig afscheid nemen voor het komende half uur. Ja, als je alles samendoet is een half uur een eeuwigheid natuurlijk. Nou dat viel best mee, in de trein worden hele shows opgevoerd om producten te verkopen. Zo maak ik een hele tandenborstel verkoopsessie mee wat op zich best grappig is. Bij het uitstappen kijken we voorzichtig op het perron voor onze wederhelft, eenmaal gevonden komen we via 'all you need is love' taferelen in elkaars armen terecht. De taxirit, die nodig was vanaf het treinstation is een ervaring op zich. Het lijkt erop dat de chauffeur klaar is met het leven en vergeet dat pier en pol op de achterbank zitten. Mijn zwetende handen worden hard samengeknepen door de onbeheersbare zenuwen van Albina bij de zoveelste inhaalactie.

Na het rustige kleine Pingyao besluiten we redelijk lastminute de reis te vervolgen naar Chengdu, gelegen in de Sichuan provincie. Het zal een lange reis van 26 uren gaan worden. De nachttrein was beslist geen luxe. Als jullie dachten dat de Russische derde klas 'platzkart' al onaangenaam was, dan is dit voor jullie niet te doen. De open coupe moesten we delen met zes mensen, aan elke kant zijn drie bedden. De gehele wagon bevat 66 mensen en Chinezen houden op zijn zachtst gezegd niet echt rekening met anderen. Door de telefoon schreeuwend om het thuisfront van de geweldige thee avonden op de hoogte te brengen is de normaalste zaak van de wereld. Daarnaast zijn de oordopjes hier nog niet uitgevonden en er kan dus worden genoten van de mooie vechtfilm geluiden of de Chinese hiphop blokfluit muziek. Gedurende de reis hadden we ook nog eens pech en lagen op de allerhoogste bed. Het enige wat je kon doen was liggen, zitten op je bed was onmogelijk, omdat je je hoofd de hele tijd moest bukken. Waar we in Rusland van schoon beddengoed werden voorzien, moesten we hier doen met de spullen die hier al lagen (en geen idee hoe lang geleden gewassen waren). Gelukkig hebben we eigen slaaphoezen waardoor we enigszins in een schone plek hebben geslapen. De treinreis brachten we voornamelijk slapen of lezend door.

Aangekomen in Chengdu zijn we regelrecht naar het mixhostel gegaan. We kregen een bloederig onthaal met spoken, bebloede gezichten en enge spinnenwebben. Het was namelijk Halloween en iedereen (ook de mensen van receptie) was verkleed om deel te nemen aan 'the Halloween party'. Al met al hebben we een leuke tijd gehad in Chendu en is de stad en het hostel een echte aanrader. Het hostel biedt veel activiteiten aan en zo doende hebben wij een avond gefietst door de stad en een andere avond uiteten geweest bij een typisch Chinees restaurantje. Door deze activiteiten hebben we ook nieuwe mensen ontmoet en veel van de stad te zien gekregen.

Chengdu is voor Nederlandse en vele andere begrippen enorm. De stad heeft zo'n 16 miljoen inwoners, wat ons duidelijk werd gedurende de chaotische fietstocht door de stad. In de avond geven de prachtige verlichte gebouwen met onnoemlijke hoeveelheid lichtjes een warme gloed over de straten en rivieren. Hoewel de stad immens is, voelt de stad gemoedelijk en heeft een fijne sfeer. Chengdu is niet volledig op toerisme gericht, waardoor het lokale leven goed zichtbaar is. Een wandeling door de Wensu tempel geeft een goed inzicht in de boeddhistische rituelen en de sfeer in het mooie theehuis gevestigd in de tuin van de tempel. Daarnaast geeft een zaterdagavond wandeling door het 'peoples park' inzicht in verschillende dansen en vechtsporten. De parken zijn dan ook echt ontmoeting plaatsen voor mensen en worden veelvuldig gebruikt om te sporten en te socializen. Echter weten we niet of er altijd veel bezigheid in het park is, de stad is namelijk grauw door het veelal nattige weer.

In eerste instantie kwamen we niet voor stad op zich, maar voor de goede uitvalsbasis en het panda breedingcenter. Met twee lokale bussen proberen we vroeg in de ochtend de troeltelbeertjes op te sporen. Ze worden op de vroege ochtend gevoed en dat is een goede manier om ze uit de bossen te lokken en daardoor zichtbaar te zijn voor publiek. Het blijkt een erg mooi aangelegd park welke druk bezocht wordt. Ook op deze ochtend is het zeker niet rustig, toch genieten we van de enorme schattige lieve beesten. Daarnaast spotten we de kleinere rode pandabeertjes en zien reuze panda baby's, die eigenlijk best klein zijn. Albina haar cuteness hormonen spelen deze dag nogal op en we beleven veel "ah ah" momentjes.

De tweede reden voor ons bezoek aan Chengdu was het mooie natuurpark. Thuis hadden we dit kort opgezocht en dachten dat het dichtbij de stad was. Nou in China is niets dichtbij, een busrit van 7 tot 10 uur brengt je een heel stuk naar het noorden. Nu we er toch zijn, besluiten wij de reis te maken in een busje vol Chinezen stellen we onszelf de vraag zijn we er bijna, al de slapende hoofdjes voor ons vertellen ons, nog lange niet nog lange niet. Na een vermoeiende, maar erg mooie rit, arriveren we in het volledig toeristische stadje met een enorme hoeveelheid uit de grond gestampte hotels. Het is hier wederom koud, zowat ijskoud en ze doen niet aan verwarmingen. Bibberend werken we een avondmaal naar binnen en proberen met een zo groot mogelijk lichaamsoppervlak onze elektrisch dekentje te bedekken.

De vriendelijke hostel eigenaar (friendship hostel) brengt ons rond 7:00 naar het park toe zodat we voor de massa aan zijn. Zomers heeft het park zo'n 30.000 tot 40.000 bezoekers, op dit moment nog 'maar' 13.000. En achteraf dit gezien te hebben zouden wij hier niet in de zomer willen zijn. De Chinezen zijn net vechtende sardientjes die allemaal als eerste het blik in willen. Dit gaat gelukkig over de busservice die wij proberen te mijden. Kost trouwens ook 12 euro extra bovenop de al prijzige entree van 30 euro. Gelukkig profiteren wij van de studentenkorting, nemen de bus waar geen controle is en slapen illegaal in het park om zo twee dagen te profiteren van het entree ticket. Hmm we waren aan het vertellen over het park toch.. Beetje teveel side information misschien.

Het park is werkelijk waar geweldig en naar mijn geweten het mooiste park waar wij geweest zijn. Dit was totdat mijn vader me aan de hoeveelheid gespendeerde uren op sportpark Uitwierde herinnerde!

Omdat we geen busticket hebben zijn we verplicht de eerste vier uur te wandelen! Hier komen we ongeveer tien mensen tegen, de luie chinezen zitten met zijn allen gepropt in een bus en gaan er alleen bij de 'hoogtepunten' uit. Voor ons is de natuur aan het begin samen met de serene rust een heerlijke en prachtige ervaring. Het park bestaat uit een enorme hoeveelheid kristal heldere meren, verbonden door riviertjes en watervallen. Het park heeft grote hoogte verschillen waardoor de mooie en grote watervallen zijn ontstaan. We vangen een glimp op van de wilde aapjes en spotten helaas geen wilde reuze panda (die in deze omgeving nog in het wild voorkomen). Wel zien we vele vogeltjes en eekhoorntjes. Na een vermoeiende dag vinden we bij locals een redelijk luxe kamer om in te slapen zodat we de tweede dag volledig kunnen benutten.

In de vroege ochtend worden we gewekt, door veel hard gebons op onze deur. De vrouw staat wild te zwaaien met haar armen en roept wat in het Chinees. We krijgen het gevoel dat we het park uit moeten en anders eventueel een boete kunnen krijgen... Wij pakken snel onze spullen en gaan de menigte in, zodat we niet meer opvallen. Het rare gevoel en enige angst om gepakt te worden verdwijnt al snel bij het zien van nog meer prachtige meren omringt met veel herfstgekleurde bomen. In deze twee dagen lopen we meer dan 40 kilometer door het park en komen vermoeid maar voldaan terug in ons hostel. Morgen zal de reis terug naar Chengdu weer 7-10 uur in beslag nemen.

Terug in de grote stad besluiten we naar onze lichaam te luisteren en twee dagen min of meer te niksen om daarna in het vliegtuig naar Lijiang te stappen. Hiermee vermijden we een lange trein + busrit van meer dan twintig uur. Toch is vliegen iets duurder en dit moet gecompenseerd worden. De vlucht zal om 6:00 zijn en dus besluiten we de nacht maar kosteloos op het vliegveld door te brengen, zijn we in ieder geval niet te laat! Echt een succesvolle nacht is het echter niet te noemen, het vliegveld is ijskoud en de bankjes erg hard. Voordeel is wel dat we om 4:00 de bagage droppen en mooi rustig door de douane kunnen.

Algoed, na een rustige en mistige vlucht landen we in de veelbelovend Yunnan provincie. Door de AirPort shuttlebus worden gedropt in het stadje, helaas geen taxi bereid gevonden om ons naar het hostel te brengen. Hierdoor beginnen we aan een 5 kilometer lange wandeltocht door de stromende regen en vol energie (kuchkuch). Gelukkig ligt het hostel op een heuvel en eindigen we met een 15 minuten hike up! Perfect begin van de dag! In het hostel ontmoeten we veel mensen, die allemaal wachtende waren op beter weer om een tweedaagse wandeling door de bergen te doen, hieronder het eerdergenoemde Franse koppel.

Het weer klaart op en niets houdt ons nog tegen om het doel van ons bezoek aan de stad te gaan voltooien. De beroemde 'Tiger leaping gorge' zal beklommen worden. Na een twee uur durende busrit staan we aan de start van een tweedaagse wandeling. Al snel blijkt dat het weerbericht dit keer wel gelijk had en onze winterjas gaat de tas in en zal voor niets twee dagen lang op onze rug meegedragen worden. Want warm is het zeker, dit heeft ook te maken met de enorme klim en hoogte waarop we opereren. Waar de gorge in het begin nog mijnbouw en verstoring vertoont, verandert dit na de '28 bends' en met geweldig uitzicht nuttigen we hier onze lunch. De besneeuwde bergtoppen en de diepe vallei met de rivier in het midden maken het tot een geweldig geheel. Na zeven uur wandelen bereiken we de overnachtingslocatie (halfway hostel) welke over een terras beschikt, uitkijkend over de reusachtige bergen en de bijna supermaan die daarboven hangt.

De volgende dag beginnen we met een gezellige groep (Fransozen, Israëliër, Sloveen en Nederlander) aan de klim naar beneden, helemaal
tot de snelstromende rivier. Op het punt met veel verval, komen we snel tot de conclusie dat we een duik niet zouden overleven. In de klim omhoog sta ik (Nick) doodsangsten uit bij het beklimmen van een daadwerkelijk angstaanjagende verticale ladder omhoog bij een cliff zonder zekering... Toch wel een kick wanneer je dan weer boven bent!

Lijiang is een volledig op toerisme gericht oud stadje waar je een leuke avondwandeling kan maken. Toch zijn de duizend winkeltjes allemaal prijzig en erg hetzelfde. Een diner op de foodcourt binnen is leuk maar onderhandelen is een vereiste. Door het stadje lopen kleine kanaaltjes en alle straten zijn kleurrijk verlicht, de traditionele rode papieren lantaarns niet ontbrekend natuurlijk. Dus leuk stadje voor een avond, maar voelt allemaal beetje nep aan en trekt massa Chinezen aan die blijkbaar meer geld hebben dan deze arme Hollanders. Met het Franse koppel doen we de komende twee dagen een poging om iets meer het China van langer geleden te zien. Hier breekt wel een leuke discussie uit voort, we willen graag authentiek China zien, maar wat is dat eigenlijk? Het blijkt dat we soms verwachten het leven te zien van 100 jaar geleden maar ook China verandert en dat is logisch. Door op kleinere details te letten zoals vriendelijkheid, voedsel, kledij, gebouwen en tradities te letten begin we in te zien dat we eigenlijk best veel authenticiteit gezien hebben, maar ons misschien focussen op iets wat er niet meer is.

Vlakbij Lijiang ligt het oude stadje Baisha, bewoont door de naxi minderheid. Dit levert mooie traditionele kleding op bij de oudere generaties (voornamelijk vrouwen dragen traditionele kledij) welke hier in grotere getallen aanwezig zijn. Waar de jeugd naar grotere steden trekt, leven de ouderen nog zoals ze altijd hebben gedaan, verkopen dingen op de markt en werken op het land. Met de fiets wordt het stadje Yuhu bezocht, een zware fietstocht langs de bergwand op zeer slecht fietsjes maakt het een ware uitdaging. Yuhu blijkt een echt oud stadje met straten gevuld met oude keien. Daarnaast is er een meer, met een keiharde en koude wind. Gelukkig is de terugreis voornamelijk afdalen en zijn wij sneller terug dan verwacht. In de avond laten we wijn in een lokaal eettentje vloeien en hebben goede gesprekken met het Franse koppel. We eindigen de avond met een leuk spel kaarten en zullen de volgende dag op pad gaan om onze zoektocht naar authenticiteit voort te zetten met de gesprekken in ons achterhoofd.

Omdat het kleine stadje tussen de bergen moeilijk te bereiken is hebben we een taxi voor de dag gehuurd. Deze brengt ons in een uur over de berg, langs een enorm meer naar een klein dorpje uitkijkend over de grote kom tussen de bergen. Waar we tot nu toe voornamelijk op toeristische plekken zijn geweest, is dit precies het tegenovergestelde. Het lijkt bijna alsof ze hier nog nooit toeristen hebben gezien wat ons dan weer een apart gevoel geeft. De kinderen die we tegen het lijf lopen zijn nieuwsgierig maar ook verlegen. De jongste kinderen lachen een hoop en durven dichtbij te komen, waar een meisje van rond de tien juist op gepaste afstand achter een muurtje toekijkt. Het stadje gaat voornamelijk om landbouw, en vele vrouwen zijn hier dan ook mee bezig. In deze minderheden zijn het de vrouwen die het zwaardere werk doen, wat mij op zich wel aanstaat maar me een boze blik oplevert van Albina. Tja jullie willen toch zelf graag dat feminisme gedoe.. dan moet je ook maar op de blaren zitten. Maar goed, al met al een leuke ervaring die ons een mooie blik werpt op het iets traditionelere leven wat in Nederland haast niet meer zichtbaar is. Behalve in Spijk dan, waar boeren in overvloed zijn, maar niet meer met de sikkel het land bewerken. De dag eindigt enigszins raar, omdat de taxi ons in een ander dorpje dropt en naar een lokale eetbijeenkomst wijst. Eerst maken we een rondje, maar in het dorpje is weinig te zien. We informeren of we hier kunnen eten, maar ze vragen wat ons betreft veel te veel! Echter is onze taxichauffeur verdwenen en proberen we via een lokale telefoon de geboekte chauffeur via de slaap accommodatie maar te bereiken. Met tien lokale vrouwen om ons heen lukt het uiteindelijk en een niet al te vrolijke chauffeur komt terug (waarschijnlijk uit zijn middagpauze getrokken!). We nemen afscheid van de Fransen en bekijken in Lijiang nog het Dragon lake, die een mooi uitzicht heeft op de besneeuwde bergtoppen. We dineren met het bekende 'noodles accrossed the borders', vinden taxigenoten voor de volgende morgen en gaan op tijd naar bed na een aantal vermoeiende dagen.

Onze volgende bestemming is Dali, wat eveneens een oud stadje schijnt te zijn. De treinrit brengt ons langs mooie landschappen en het enorme Erhai lake. We hebben aangenaam treingezelschap bestaande uit een Zwitserse jongeman en zijn vader. De jongeman reist al meer dan 1,5 jaar rond door Azië en zijn vader is bij hem op bezoek. Samen doen ze aan hitchhiking en slapen bij lokale mensen thuis. De gesprekken geven ons input en nieuwe ideeën voor de rest van onze reis. Naast de treinrit is een lokale busrit van een uur nodig om ons van Dali naar 'oud Dali' te brengen. Wederom een avontuur in een stampvolle bus waar mensen daadwerkelijk over een berg koffers moeten klimmen om de bus uit te komen.

Oud Dali, omringd en beschermd door de oude stadsmuren en de enorme bergen in het westen, is een heerlijk stadje om een paar dagen te vertoeven. Bij aankomst is de temperatuur heerlijk en kan de korte broek voor het eerst de tas uit. Op het dakterras (dragon fly hostel) genieten we van de zonnestralen en maken een plannetje voor de omgeving. Doordat Dali gelegen is op 2000 meter hoogte is de zon hier krachtig, echter valt de avond vroeg door de hoge bergen in het westen en daarmee daalt de temperatuur tot onder de 10 graden. We verblijven in een dorm (slaapkamer voor 6) om wat geld te besparen maar hebben de kamer gedurende het hele verblijf voor ons zelf!

Onze wandeling door de binnenstad begint met een goed gevulde kop noedels voor 1,5 euro. Het blijkt een tofu tentje en ondanks dat we er niet bekend mijn zijn smaakt het redelijk. Echter denken we dat er twee soorten tofu in de maaltijd verwerkt zitten, witte en bruine blokken. De bruine verorberd Albina bijna helemaal en we kunnen de smaak niet helemaal thuis brengen (niet erg lekker). Later bij het avondeten vinden we uit dat het varkensbloed was.... Toch weer een ervaring rijker na geitenbloed te hebben gegeten in Mongolië, nu hier varkensbloed. Albina voelde zich spontaan wat minder lekker.

Het stadje heeft wat weg van Lijang, maar is minder toeristisch. Op de stadsmuur komen we vele koppeltjes tegen die bruiloftsshoots doen en lopen zo plots wat mooie Chinese jongedames tegen het lijf in vel rode trouwjurken.

De volgende dag gaan we lekker op z'n Hollands het meer en de omliggende dorpjes verkennen. Het ontbijt slaan we in langs de weg, waar broodjes en de beroemde gestoomde dumplings worden verkocht. Met genoeg energie en een redelijke mountainbike vertrekken we richting het meer, langs de vele groene gewassen. Het is een groot meer en de lokale vissers zijn hun netten aan het prepareren voor waarschijnlijk een nieuwe nacht vissen. Uiteindelijk bereiken we een wat groter stadje na 20 kilometer fietsen, lopen een rondje nemen een lunch en maken ons op voor een vrij zware twintig kilometer lange tocht terug. Dit was het positieve verhaal van de dag...

Alle kleine dorpjes rond het meer worden voorzien van elektriciteit via het net welke wordt verspreid via lage elektriciteitsmasten in de dorpjes. Nou is dat het probleem nog niet... Het probleem is dat ze vol, maar dan ook echt vol, hingen en waarschijnlijk nog steeds hangen met spinnen. Ongelofelijk veel spinnen en spinnenwebben. En mocht je als lezer Albina ook maar een beetje kennen dan weet je dat ze vanaf dat moment in haar ergste nachtmerrie is beland! Daarnaast bestaan de stadjes uit vele kleine steegjes en is dus net een doolhof, al met al een slechte combinatie. Nog slechter is het feit dat ik de spinnen in het begin nog niet zo had opgemerkt en Albina op een bepaald moment vond dat het mooi was geweest (het punt waar de spinnen zo laag hingen dat zij er niet onderdoor durfde te fietsen). Nou dat doolhof bleek ons bijna 'fataal' te worden meer dan een uur zijn we elkaar kwijt! En racete ik als een zotte door het dorp heen telkens terugkerend naar de plek waar ik dacht haar als laatste achter me gehoord te hebben. Albina zonder communicatie middelen en geld op pad en geen idee hebbend welke richting ze op moet, wacht lange tijd op de plek waar ze niet langs durfde vanwege de spinnen. Uiteindelijk overwint ze haar angst en fietst ze onder de laaghangende spinnen door, op de grote weg onmoeten we elkaar enkele minuten later. Waar ik superblij ben ontlaadt Albina zich van haar horror-ervaring. We besluiten eerst maar via de snelweg door te fietsen. Later doen we nog een poging om via een grotere weg naar het meer te komen, echter eindigen we in het doolhof vol met spinnen en is het noodzakelijk dat Albina alleen nog maar naar mijn achterwiel kijkt en vol gas de steegjes achter ons laat. Al met al een beladen dag die we ons in ieder geval zullen herinneren.

De laatste dag in Dali spendeert Albina bijkomend van gisteren met een boekje op het zonneterras. Ik ga op pad met de Zwitsers en een jongen (Roy) uit de Uk die al voor 6 jaar in Dali woont en Engels leraar is. We ontmoeten vroeg in de ochtend in zijn appartement om aan een mooie wandeling de berg op te beginnen. We sluipen daadwerkelijk langs de entree hokjes zodat we gratis de berg op kunnen. Jaja, de Chinezen weten wel hoe ze geld aan mensen kunnen onttrekken, werkelijk waar voor elk park of elke berg moet geld worden betaald. Na een mooie steile wandeling door het bos bereiken we het midden van de berg, waar een mooie wandelroute langsloopt. We lunchen met een sandwich en hebben een goed gesprek met prachtig uitzicht. De dag zal eindigen op de lokale markt, waar Roy mij laat zien dat ik nog altijd overal teveel voor betaal, met een zak vol met fruit keer ik uiteindelijk terug naar Albina.

De avond spenderen we met het Franse koppel, Roy heeft ons een vegetarisch buffet (lovely Lotus) aangeraden welke wij uitproberen. Voor 3 euro de man laten we het ons goed smaken, redelijk spicy maar wat wil je in China. Na drie borden vol met eten spelen we nog een potje pingpong en maken ons op voor een vroeg vertrek morgen richting Kunming.

Hier verlossen we jullie van de break op het werk (opa Brontsema) en andere opa's van het prepareren van de tuin voor de winter. Het vervolg op het verhaal zal niet erg lang op zich laten wachten, dus wees niet ongerust. Waar men zal denken dat de heimwee zijn intrede zal doen, krijgen wij steeds meer het reisvirus te pakken en worden geïnspireerd door de vele verhalen van de mensen die we ontmoeten.