Transmongolie express - deel 4

De glimlach van Mongolië lacht ons tegemoet bij het betreden van de prachtige landschappen. De mensen zijn vriendelijk en zeer behulpzaam, na de toch iets norse doch vriendelijke Russen roept dit bijna sceptische gedachten op. Mede door deze positieve ervaringen en de vele aanbevelingen van reizigers onderweg besluiten we langer dan verwacht door te brengen in Mongolië. Nadat goed gezelschap is gevonden en de route is uitgezet, worden de motoren van het Russische busje gestart om de vele kilometers te overwinnen en de landschappen te verkennen.

Het land heeft een enorme verscheidenheid aan landschappen, waardoor het uitzicht vanuit het busje blijft veranderen en verbazen. Zo komen we door besneeuwde bergen, wandelen door valleien, beklimmen enorme zandduinen in de woestijn, wandelen over oceaanbodems, waar veel dinosauriërs skeletten en eieren zijn gevonden, bewonderen de Small Canyon of Mongolië welke zijn geslepen door het oceaanwater en de wind. Daarnaast wandelen we door één van de weinige bossen in Mongolië in de woestijn, rijden kameel over de dorre gronden en wagen ons op een paard om het vulkaangebied te verkennen en de tour te eindigen bij een mooi gelegen waterval. Het vulkaangebied bestaat uit ruig terrein en is een daadwerkelijke offroad challenge voor onze vervoersmachine. Dat Mongolië enorm en het dunbevolktste land ter wereld is, ervaren we veelvuldig. Vele kilometers worden afgelegd met enkel kuddes dieren aan onze zijde en zo nu en dan een ger. Dat dieren centraal staan in Mongolië is wel duidelijk, men zegt hier een man zonder paard is geen echte man. Dus wij gaan op naar het National Khustai Park om de enige wilde paarden in het land te spotten. Met het vallen van de avond trekken we het park in, wat een succesvolle missie blijkt te zijn. We zien veel wilde paarden en daarnaast spotten we een kudde grote herten. Het is het einde van de paringsperiode wat prachtige lok geluiden van de mannetjes oplevert. Dit is toch wel een prachtig stukje natuur ritueel wat ons hier gegund wordt om mee te maken.

Het boeddhisme, wat het voornaamste geloof is in Mongolië kan natuurlijk niet ontbreken. We bezoeken tempelruïnes en kijken elkaar aan waarom dit allemaal verwoest moest worden gedurende communistische tijden. Zoveel leed, niet alleen gebouwen maar ook vele monniken hebben deze tijd met het leven moeten bekopen. Zonder terug te vechten zijn ze in vele getale vermoord om het geloof. Naast dit stukje historie krijgen we informatie over The Empire of Mongolië, die rond 1300 zo'n 50% van de wereld bezat. We bezoeken een enorm standbeeld van Chingis Khaan die destijds de grote macht hebber was. Tijdens de tour bezoeken we de oude hoofdstad van het rijk, waar eigenlijk niets van over is, maar een groot tempelcomplex is gebouwd rond 1700, daarna gedeeltelijk verwoest waardoor er nog maar een deel in gebruik is.

Gedurende de reis overnachten we met de groep in de traditionele tenten, meestal niet veel groter dan 12m2. Hier slapen, koken en leven we met zeven mensen. Dus een hoop privétijd zal er niet zijn gedurende de trip. De ger is meestal op dezelfde manier ingericht, met centraal de haard en de bedden aan de zijkanten. Meestal zijn er niet genoeg bedden voor iedereen en daarom wordt de lepeltje lepeltje techniek regelmatig toegepast. Daarnaast staat het geloof ook centraal in het leven en heeft daarom ook een speciale plek in de ger.

Waar bittere kou en aangenamere temperaturen wisselen gedurende de trip, is het van belang om de ger goed te verwarmen. Elk landschap levert daarbij zijn eigen brandstof zoals koeien of kamelen stront, woestijn hout, kool en bomen. Toch dooft het vuur in de nacht vaak en dat doet ons allen bibberen en wekt ons vaak midden in de nacht. In de ochtend worden we gewekt door het zonlicht wat door de opening in de top valt. Dat het koud is wordt bewezen door bevroren flessen water, die we bewaarden in de bus!

Mongolië is het minst bevolkte land ter wereld en heeft zo'n drie miljoen inwoners, waarvan ongeveer de helft in de stad leeft. Onze route brengt ons dan ook langs de meest onbewoonde plekken en we leren veel over het nomadisch bestaan. Toch zie je niet helemaal het traditionele Mongolië, omdat het met name ger kampen zijn die opgezet zijn voor toeristen, echter is het laagseizoen en zijn we vaak de enige gasten. Hierdoor worden we ook tweemaal bij de familie in de ger uitgenodigd en kunnen vele vragen stellen, krijgen zowat alle organen van een geit voorgeschoteld, luisteren naar de verhalen en drinken traditionele melkthee. Het nomadisch leven is zwaar, de families verhuizen 3 a 4 keer per jaar. Waar de lente staat voor het krijgen van jongen, staat de zomer en de herfst voor het aansterken voor de winter. De winter staat voor overleven en hopen dat de vetlaag dik genoeg is om te overleven. Deze cyclus herhaalt zich jaarlijks en brengt hopen werk met zich mee. Wij maken op onze reis een verhuizing mee en hebben de kans op kort met de herders te spreken, die op paarden de kuddes opjagen. In totaal zal het zeven dagen duren totdat de familie de eindlocatie zal bereiken. Vol bewonderen kijken we naar de twee herders in prachtige traditionele kledij, het zijn vader en zoon, waarbij de zoon pas 5 jaar oud is. Op een volwassen paard jaagt hij in galop de dieren vooruit en zit als een gerenommeerde ruiter op zijn paard. Vol verbazing kijken we elkaar aan en genieten van het moment. We denken kort aan het westers leven waar kinderen van twee met een iPad spelen en dit kind zijn familie op deze manier al op jonge leeftijd van dienst kan zijn. We geven ze wat voedsel mee, wensen ze geluk en een goede reis toe.

Toch lijkt het alsof dit leven wel aan het veranderen is, tot verdriet van de oudere generaties. Veel families herderen tegenwoordig met motoren en de verhuizen gaan met behulp van een klein vrachtwagentje volgepakt met ger materialen. Daarnaast zijn veel mensen benieuwd naar de westerse manier van leven en settelen zich daarom in de stad. Het gevolg is veel luchtvervuiling en een enorme bouwput, omringt door traditionele ger huizen. Wij zien in de country Side het contrast met het Westers leven wat voornamelijk time based, prestatiegericht en daarbij stressvol is, of het Mongoolse hardwerkende leven zonder veel stress midden in de natuur. Wij ontvluchten zo nu en dan ons leven, terwijl ze hier benieuwd zijn naar dat van ons. De ouderen willen graag dat kinderen gaan studeren en meer denkwerk i.p.v fysiek werk gaan verzetten. Toch bestaat er in de stad ook veel werkloosheid wat een terugkeer naar het nomadisch leven als gevolg heeft. Alhoewel het bestaan in beweging is, de toekomst ligt volledig open. Het is moeilijk te zeggen waar het land over tien jaar staat. Ons advies, bezoek en ervaar het traditionele Mongolië nu het nog kan. Er zijn ook veel positieve berichten. De overheid subsidieert het nomadisch bestaan en staat voor een traditioneel Mongolië. Daarnaast wordt er gewerkt aan duurzame energie, waar het land zich perfect voor leent met al zijn blauwe doch winderige horizon. Een herder legt ons een uitdrukking voor die de verschuiving naar de stad verklaard.

”Even when animals have perfect grasses they follow the wind and do not stay. Because the wind smells different and stronger then at their current place." (Herder, 2016)

Het komt erop neer dat mens en dier niet altijd realiseren hoe goed het huidige is en het nieuwe, sterkere krachten uitoefent, wat leidt tot verandering. Toch kan het leiden tot een grotere waardering van het oude wat uiteindelijk tot terugkeer als resultaat kan hebben.

Wij hebben genoten van Mongolië! Van het eten, de mensen, de natuur en daarbij de vele dieren. Het nomadisch bestaan is zwaar maar familiegericht en met respect voor de natuur. We hebben maar een relatief klein deel kunnen zien gedurende onze 2000 km durende rit, maar toch een voldaan gevoel en veel nieuwe indrukken van het land! Aangezien ons visum voor China bijna verloopt moeten we snel richting de grens en hebben daardoor niet de kans om verdere uithoeken te bezoeken. Ook verlangen we na de koude en besneeuwde bergtoppen wel een beetje naar de zon, dus op naar de volgende halte Bejing!

De laatste avond sluiten we af met het typische Mongoolse alcoholische drankje, gemaakt van paardenmelk. We zijn er niet bijster enthousiast over maar het maakt wel onze culinaire lijst van Mongolië compleet!

We vinden het tof al jullie reacties te lezen en halen daar de motivatie uit om alles op papier te zetten. Voor de hardwerkenden onder ons is het hopelijk een niet te lange versie. Echter excuus voor de gepensioneerden onder ons, dit is misschien een korte versie maar we hebben natuurlijk ook niet elke dag tijd om te schrijven. We hopen dat jullie de dag zullen doorkomen en de tuin nog wat werk verschaft voor de opa's! Want reizen is best een druk bestaan vinden wij. Nieuwe locaties, culturen, historie en vele dingen om uit te zoeken en daarbij keuzes te maken! Toch gaan we proberen jullie een beetje op de hoogte te houden. Op het moment van publiceren zitten we in Beijing en hebben gisteren Albina haar verjaardag gevierd, wat tot in de late uurtjes heeft geduurd! Verder zijn al in de verboden stad geweest en hebben de met selfiesticks gewapende Chinezen mogen aanschouwen die 'vechten' voor de beste foto. Ook is het blijkbaar gebruikelijk dat vreemden zomaar met je op de foto gaan. Maar over China later meer!

Heel veel liefs,

Nick en Albina