familie & vrienden in Belgorod

Nu we een aantal verzoekjes hebben gekregen om iets van ons te laten horen, hebben we ons dan toch laten overhalen om het een en ander op "papier" te zetten. Mocht je nu denken wat is dit voor gezwets en wat moet ik godsnaam met deze informatie... Breng ons dan aub op de hoogte voordat we onszelf nog verder voor lul gaan zetten.

Na drie en een halve week Belgorod (Rusland) gaat ons avontuur dan nu toch echt beginnen. Op dit moment laten we Belgorod per spoor achter ons en vervolgen onze reis naar Moskou. Dit zijn de eerste 700 km per trein van onze reis naar Beijng.

Toch laten we het dorpje, het plattelands leven, met gemixte gevoelens achter ons. Nieuwsgierig naar wat de komende periode ons zal brengen en daarnaast enigszins verdrietig om de familie weer achter te laten. Met een lach en een traan zijn we vanochtend (13 september) de trein in gestapt en nemen de afgelopen periode door. We komen beide tot de conclusie dat deze toch wel erg snel voorbij is gegaan. Korte periodes met verveling werden afgewisseld door veel leuke activiteiten. In vogelvlucht zullen we de afgelopen periode beschrijven.

Wat ons opvalt is dat de landing in Moskou gepaard gaat met luid applaus van de reizigers. Ik vraag me hierbij af of dat een stukje bijgeloof is of komt dat wellicht omdat ze hier minder gewend zijn om te vliegen? Voordat de nachttrein naar Belgorod vertrekt hebben we nog even tijd om een kleine glimp van Moskou op te vangen. We maken een wandeling over het grote rode plein en bekijken de kleine basiliek gelegen aan de Moskva. Daarnaast gebruiken we de metro, wat ook bekend staat als bezienswaardigheid met zijn vele marmer en kroonluchters. Op de stations wordt er Russische muziek gespeeld en in de metro's, treinen en bussen word je erop geattendeerd dat men ouderen, kinderen en zwangere vrouwen van een zitplaats dient te voorzien. Bij de enorme lange roltrappen staat en klein hokje met een werknemer erin. Vanuit dit hokje wordt er toezicht gehouden op de roltrappen, echter vermoeden wij dat het overheidsbanen zijn en de werknemers voornamelijk puzzelboekjes vullen.

Zoals in (bijna) elke grote stad is het verschil tussen arm en rijk hier groot. Waar de rijke tak flaneert op kleine hakjes rond het Goem, probeert de andere helft de losse eindjes voor voedsel of een potje bier bij elkaar te sprokkelen op straat. Dit is een triest beeld maar ook de realiteit die we waarschijnlijk nog veelvuldig zullen ervaren. Vlakbij het station zijn we nog getuige van een ordinaire knokpartij, wat er tot bloedens aantoe gaat.

We stappen op de nachttrein naar Belgorod en delen de coupe met een rustig koppel. Toch moet ik (Nick) wel wennen aan het slapen in zo'n bedje, en pak die nacht ook niet veel slaap. Door vrienden en familie worden we de volgende ochtend onthaald op het station. Voor Albina in het geheel en voor mij in iets mindere mate voelt het toch als thuiskomen.

De komende drie weken brengen we afwisselend door; in het weekend tussen restaurants en discotheken, en door de weeks op het land om oma te helpen. De aardappels moeten gerooid worden en ook de maisplanten moeten uit de grond. Daarnaast zijn er genoeg andere werkzaamheden rond het huis om de tijd nuttig in te vullen. Door al dit werk op het land genieten we elke dag van o.a. verse salades van het land. Eigenlijk komt alles van eigen land hier behalve het vlees. Van ingemaakte tomaten en augurken tot enorme pompoenen. Alles wordt vervolgens opgeslagen in een kelder in de tuin om de houdbaarheid te verhogen. Van Albina haar vader ontvangen we verse honing en eieren. Daarnaast houdt hij vele duiven en bezit mooie exemplaren die ook wel op bruiloften gebruikt worden. Alle vruchten (aardbeien, framboos etc.) waren helaas al van het land, maar gelukkig heeft oma
veel frambozen en aardbeien ingevroren en ook jam van gemaakt (jamjam).

Het uitgaan hier gaat anders dan bij ons, maar is er ook een overeenkomst; de nodige biertjes... We komen er achter dat een drankje verbroedert en het voelt alsof de Russische woorden vloeiend mijn mond verlaten. Echter, veel verbaasde blikken later besef ik me dat dit toch niet het geval is. Het uitgaan hier gaat gepaard met hapjes, drankjes en shows op een podium. Iets later op de avond vult de dansvloer zich, wij voeren dan ook gepassioneerd onze danspasjes uit op liedjes die wij nog nooit gehoord hebben. Op het podium zijn in het begin van de avond optredens van zangers, maar ook meerdere stripteases en paaldanseressen komen voorbij. Dat jongentje van tien naast ons krijgt van zijn ouders dan toch maar een stoeltje met zijn gezichtsveld tegenovergesteld van het podium. De jongen uit het publiek die de lapdance mocht ontvangen zien we later bij de wc ruziënd met zijn vriendin. Tja, moet je toch maar niet dansend in je onderbroek, met een verhard orgaan, naast de toch wel mooie danseres gaan staan midden op het podium.

In de overige tijd spelen we kaarten met overgrootoma, deze is 87 en dus redelijk op leeftijd. Ze woont bij oma in huis en wordt ook door haar verzorgd. Ze heeft elke dag haar medicijnen nodig en er moeten natuurlijk maaltijden gekookt worden (het liefst drie keer per dag warm, want een broodje met boterhamworst wordt hier weinig gegeten). Het liefst is ze zelf nog elke dag op het land bezig, maar dit kan en mag ook niet meer. Ze heeft last van astma en ze is zo nu en dan ook niet helemaal scherp. Toch is ze gedurende ons verblijf redelijk scherp en doet ze erg haar best om zoveel mogelijk mee te maken. Tijdens het aardappelrooien moedigt ze ons aan, en dirigeert ons waar te graven en vertelt of het een goede of slechte aardappelplant is. Toch is het ook een eenzaam bestaan, door haar leeftijd komt ze niet veel meer buitenshuis. Ook heeft dit vanzelfsprekend inpakt op oma, die hierdoor zeer beperkt is om bijvoorbeeld een hele dag van huis weg te gaan. In deze situatie zijn bejaardenhuizen zoals in Nederland denk ik toch wel een uitkomst. Waar ouderen nog wat maatjes hebben en de kinderen ook vrijheid behouden. Tijdens de potjes kaarten die we spelen is opoe ons zo nu en dan nog wel te slim af, wat leidt tot een grote glimlach bij haar.

Zonder shaslick - geen Rusland, en dus bbqen we ook veelvuldig. In de tuin, maar ook in de aangelegde parken waar je een kleine overkapping met picknick tafel kan huren. Dit park is gelegen in een mooi bos en grenst aan een rivier, waar aan de oever grote mooie huizen gebouwd staan. Ook de laatste avond hebben we afgesloten met shaslick samen met een selecte groep vrienden en familie.

Het dorpje waar oma woont is relatief oud en de huizen zijn gebouwd voordat er voorzieningen waren. En nee, ik bedoel niet de glasvezel kabel. In de meeste huizen is er nog gekookt op kolen en ook de verwarming functioneerde op deze manier. Kleden hangen tegen de muren om gedurende de toch wel strenge winters het huis te voorzien van een warmere aankleding. Tegenwoordig zijn er gasleidingen die boven de weg langslopen en een aftakking heeft naar de huizen, dit werkt hetzelfde met de elektriciteit. Een complete afsluiting van gas of het elektriciteitsnet is dus ook niet ondenkbaar. De meeste huizen hebben nog steeds een buiten wc, echter worden deze steeds minder gebruikt. In het dorp douchen sommige mensen nog gewoon buiten, in een houten douchehokje. In bakken of tonnen wordt het water door de zon verwarmd, en dit levert gedurende de zomer een heerlijke warme douche op, zoals ik heb mogen ervaren. Gelukkig heeft oma wel een douche en een wc in het huis, wat toch een stuk comfortabeler is. Zo goed als alle mensen in het dorp hebben land om zichzelf in voedsel te voorzien (aardappels, bieten, pompoen, tomaat, augurk, kruiden, mais, watermeloen, aardbeien etc.).

De stad (Belgorod) is een redelijk grote stad en bezit een aantal mooie parken. Wat opvalt is het vele vertier voor kinderen, van grote aangelegde speeltuinen tot een kermis. De mensen hier ontvangen trouwens ook een soort kinderbijslag maar dan uitgedrukt in een eenmalig bedrag per kind. Als het kind geboren is ontvangen de ouders eenmalig 423000 roebel, wat ongeveer gelijk staat aan 6000 euro. Daarnaast krijgen de moeders 1,5 jaar betaald verlof, en mogen ze tot dat het kindje 3 jaar is thuis blijven. De laatste 1,5 jaar is onbetaald, maar er is wel werkgarantie als je terug komt bij je werkgever. Ons wordt trouwens al veelvuldig gevraagd wanneer de kinderen komen, en Albina wordt een aantal keer raar aangekeken wanneer ze de lengte van de relatie vertelt en ze daarna observeren dat de geliefde ring mist. Huisje, boompje en beestje is hier toch vroeger aan de orde dan in Nederland, ook al veranderd hier in Rusland dit ook geleidelijk. Albina haar vader heeft de witte duiven voor ons al vast gefokt. Hmm... volgens mij wilde ik iets over de stad vertellen. Zoals ik al zei; een grote stad, centraal in de stad vindt men een grote markt, welke zeven dagen in de week geopend is. De stad bruiste ooit van de metaalindustrie en bood arbeidsplaats aan 30.000 medewerkers, wat dus waarschijnlijk voedsel en onderdak betekende voor evenveel gezinnen. Tegenwoordig is de koopkracht een stuk lager door de gestegen roebel en is het voor gezinnen moeilijker om rond te komen. Toch zie je in de stad ook de duurste Mercedes en BMW mx6 langs de weg staan, naast de beroemde lada's. Van onze vrienden begrijpen we dat er binnen bedrijven een klein deel van werknemers met het grootste deel van het geld vandoor gaan. Om opstanden op de werkvloer te voorkomen zaaien "managers" onrust, om zodoende het personeel tegen elkaar op te zetten en daarmee een krachtig verbond te sussen. Corruptie en vriendjes politiek komt hier dus zeker voor, maar werkt die in Nederland niet ook zo, en noemen we het alleen anders? In de stad en dorpen staan vele herdenk monumenten welke ons terugbrengen naar de tweede wereldoorlog, ook hier heeft de oorlog vele slachtoffers geëist. Vlakbij heeft de slag om Koersk plaatsgevonden.
Al met al een redelijk mooie stad, maar verwacht geen Venetië.

Even terug naar het heden, we worden door oma en Albina haar vader naar het station gebracht. Dit betekent nogmaals een ritje in de knal paarse Lada. Deze ritjes spannend en we zitten een aantal keer met samengeknepen billen op de achterbank. Op dit moment spreken we in de trein een wat ouder koppel en komen er achter dat ze geëmigreerd zijn naar Israël. Tijdens de perestrojka, hebben ze ervoor gekozen om Rusland te verlaten. Alles was in die tijd heel zwaar en moeilijk, en mensen wensen soms wel om terug te gaan naar het communisme. Israël schijnt een duur land te zijn en ze kopen hier veel in en bezoeken de achtergebleven familie.

Zo, met ons gaat het dus goed. Ondanks dat de reis nu pas begint hebben we al vele indrukken. Oma heeft ons super verzorgd en we gaan goed gezond op pad, begin van onze reis. We zijn ook nog steeds lief tegen elkaar, al is het soms wel eens lastig dat Albina de enige is waar ik echt mee kan communiceren. Kijken of we de komende tijd wat nieuwe mensen zullen ontmoeten en onze horizon wat kunnen verbreden.

"Become friends with people who aren't your age. Hang out with people whose first language isn't the same as yours. Get to know someone who doesn't come from your social class. This is how you see the world. This is how you grow" (Unknown, 2016)